θα περπατήσεις στη Σαμοθράκη.
Θα ακούσεις τη ζωή και το θάνατο να σου απευθύνουν τον λόγο.
Θα νιώσεις την ίαση της ψυχής μέσα από το θρόισμα των φύλλων,
το κελάρυσμα των νερών, μέσα από την ατένιση των ασάλευτων βράχων,
του γενναιόδωρου πράσινου, βουτώντας στην ιδιαιτερότητα της βάθρας,
συγκρινόμενος με τα υψιτενή δένδρα.
Θα σκιαχτείς από το θάνατο που ίσως παραμονεύει στην αγριότητα των μορφών του τοπίου
και αυτής που η ιστορία συντήρησε.
Αλλά απάντηση στο φόβο θα δώσεις,
με την ενθάρρυνση της αέναης παρουσίας της φύσης,
του σμιλεμένου χρόνου στους κορμούς και στους βράχους των ρεμάτων.
Είναι εκεί, για να σου θυμίσουν τη ζωή, αυτή που δεν καλοπερνάει,
αλλά παλεύει, αντιστέκεται, υπομένει, υμνεί, νικά.
Νικητής κι εσύ, με συμμάχους τα στοιχειά του νησιού, άνεμοι,
βλάστηση πυκνή, ποικίλη, νερά αλμυρά και γλυκά, ήρεμα κι επιθετικά,
ογκώδεις πέτρες, μύθοι κι αφημένο από το χρόνο παρόν, βράχοι κι έργα ανθρώπου.
Θριαμβευτής του θανάτου.
Στο Ιερό των Μεγάλων Θεών θα μεταβείς,
κάτω από την κορυφή του Φεγγαριού,
κοντά στο δικό σου Θεό,
να Τον ευχαριστήσεις
για το ότι η Σαμοθράκη είναι ακόμη εκεί,
να σε μυήσει στην ομορφιά του κόσμου, της ζωής.
Μαρία Τολούδη, Δεκέμβριος 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου