Θυμός απελευθέρωσε
αιχμηρά λόγια.
Στο γυαλί τα έστειλε.
Τα pixels
πρόσωπο σχημάτιζαν,
τον αποδέκτη.
Σαϊτιές λεκτικές
στόχευαν το αφυδατωμένο
πρόσωπό σου,
το ισχνό κορμί,
αυτό των μηδέν λιπαρών,
την κίτρινη γραβάτα σου, κρυμμένο brand,
όπως κρυμμένα τα συναισθήματά σου,
μάλλον ακυρωμένα.
Ακυρώθηκαν εκεί,
όταν από έφηβος έγινες ενήλικας
και το πρώτο σου
συμβιβασμό υπέγραφες.
Μετά ήρθαν όλα
ένα-ένα στη θέση τους.
Η θεσούλα σου,
ο συνετός γάμος,
η ζουμερή ερωμένη,
τα κρυφά
επαγγελματικά κι ερωτικά
ραντεβού,
το «αδίστακτος» ως επίθετο
στη ζωή σου,
Το βόλεμα ως επιλογή,
το ποιείν ιδεολογία την αισχροκέρδεια,
Οι ανίερες συμμαχίες,
οι επιλεκτικές και πάντα συμφέρουσες
συναναστροφές,
οι ακριβοπληρωμένες θέσεις.
Δικαίωμα σου δώσαν
στην δήθεν βαρύτητα του λόγου.
Υποκλινόμενοι υποτακτικοί
φρόντιζαν την μη εξασθένηση σου.
Ανύπαρκτες φιλίες.
Λευκές νύχτες.
Απειλές προς τρίτους,
αλώβητος παρέμεινες.
Αλεξίσφαιρα κελύφη περίοπτων θώκων,
προστασία πρόσφεραν.
Βεβιασμένα χαμόγελα
στυφή ζωή, εν χλιδή,
αγωνία της βοθρώδου συνέχειάς της.
«Ζήτω ο καθωσπρεπισμός» συνέστησες.
«Δουλειά, σύνεση, οικονομία,
πρόγραμμα, τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας
μην επαναπαύεσθε στον πλούτο των άλλων.
Μην σφετερίζεστε τον ιδρώτα τους»
Όχι εγώ, εσείς!
Κατήγοροι λαών,
Νέοι φεουδάρχες,
ανησυχώ για την υστεροφημία σας.
Πάντα ελοχεύει ένας Boris Vian
που θα προσβάλει τους τάφους σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου