Ένας μύθος των παιδικών μας χρόνων,
όπως το “περπατώ εις το δάσος όταν ο λύκος δεν είν’εδώ”,
μας ακολούθησε μέχρι και στην πρώτη πράσινη διαδρομή μας μέσα στο δάσος.
Το Δάσος της Δαδιάς.
Το δάσος υπερασπίσθηκε τη γοητεία του, έδιωξε το φόβο, μας εξοικείωσε με τα παιχνίδια φωτός.
Το μέγεθος, η έκταση, η πυκνότητα της βλάστησης, το πολυφυές επέβαλαν την ομορφιά του,
τη μαγεία της φόρμας, της υφής, το αξεπέραστο του “ξύλινου” αρώματος,
των πολυτραγουδισμένων ψιθύρων και ήχων του, το συναρπαστικό του θροΐσματος των φύλλων.
Μικρή μονάδα, ανυπεράσπιστη στο εύσχημον κι εύμορφον, μπροστά στο δάσος, ο άνθρωπος.
Χαμένος στο μύθο, αφημένος στο αέναο ταξίδι της ζωής, της εναγώνιας προσπάθειας επιβίωσης,
το ζητούμενο της αιωνιότητας, από το ταπεινό γρασίδι μέχρι την πολύχρονη δρυ.
Ο φόβος υποχώρησε στις δέσμες φωτός που πρόεβαλαν μέσα από τα φυλλώματα.
Ενισχύθηκε η βεβαιότητα του “είμαι μέρος αυτού του κόσμου κι ως έτσι, υπάρχω”.
Ένα νέο σύμπαν πρόεκυψε, απαλλαγμένο από φόβο και μυστήρια,
ταπεινός υμνητής κι αυτός της ύπαρξης.
Αυτό το νέο, το κρυμένο από το χρώμα, απογυμνωμένο από στολίδια,
χαμένο στα πολλά κι επαναλαμβανόμενα ίδια του,
θέλησε ο φωτογράφος να ανακαλύψει, απομονώσει, αναδείξει.
Ο φακός αιχμαλώτισε αυτό το ένα.
Μια μονάδα, όπως εσύ κι εγώ, που με την επανάληψη της, προκύπτει το όλον,
το Δάσος.
Μαρία Τολούδη, Νοέμβριος 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου