Εισαγωγή βιβλίου "Samothrace - H Χώρα"

Ήταν εποχές που ο άνθρωπος και ο δομημένος περιβάλλων χώρος ήταν σε φιλική αναλογία. Τα μόνα επιθετικά των οφθαλμών του οι όγκοι του φυσικού περιβάλλοντος κι αυτοί για να τον προστατεύσουν από καιρικά φαινόμενα και επιθέσεις άλλων, εχθρικών προς αυτόν, λαών. Οι αιώνες ύψωσαν λίγο-λίγο τοίχους και τείχη. Στέρησαν το φως στους δρόμους. Όμως, κάπου-κάπου το «σύγχρονο» προσπέρασε κάποιους οικισμούς και μας τους χάρισε. 
Στην αγκαλιά του ορεινού όγκου της Σαμοθράκης λιάζεται υπερήφανη η Χώρα. Καλά προστατευμένη από αέρηδες και πειρατές. Μόνο τις αχτίδες του ήλιου αφήνει να την περιποιούνται και να τη στολίζουν. Πλακόστρωτα σοκάκια, στενά παραθύρια, κληματαριές και πολλή νοικοκυροσύνη την κάνουν ελκυστική κι αξέχαστη. 
Χειμώνας και οι ένοικοι κουρασμένοι από την καλοκαιρινή παραζάλη άφησαν στον φωτογράφο και τα κατοικίδια την ευχαρίστηση της σιωπηλής περιπλάνησης. Τόσο σιωπηλής που ο ήχος του πλατανόφυλλου καθώς πέφτει αποσπά την προσοχή. 
Ο χρόνος πέρασε, τα «κανάτια» ανοιγόκλεισε, αλλά ξέχασε να απομακρύνει τις πέτρες από τα κεραμίδια αρνούμενος να υιοθετήσει το καινούργιο. 
Ευεργετική για τη ματιά και την ψυχή η συνύπαρξη ξύλου, πέτρας και φυτών. Ο καπνός των καπνοδόχων μαρτυρία σπιτικού, συνάδοντας με το κεντημένο κουρτινάκι, το υφαντό που αερίζεται στο μπαλκόνι. 
Νιώθεις την ανάγκη να χτυπήσεις την πόρτα, το γατί κι εσύ να τρυπώσετε μέσα. Είμαι βεβαία θα ακούσεις το «Καλώς ντην. Καλώς ντην Πίασε-πίασε» και πριν σκεφτείς τα της εισόδου, θα βρεθείς με την γλύκα του πραουστιού στο στόμα.
«Ως και τα παραθύρια σου 
αμάν-αμάν 
αμάχη με κρατούνε. 
Κι όταν με δούνε και περνώ 
χωρίς αγέρα κλούνε»
Το τετράστιχο είναι σαμοθρακίτικο του γάμου, αλλά μια χαρά το απευθύνει ο επισκέπτης στη Χώρα.

Μαρία Τολούδη, Δεκέμβριος 2012