Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

Burning Man 2012

Το Burning Man είναι ένα ετήσιο γεγονός, διάρκειας μίας εβδομάδας, που πραγματοποιείται στην Black Rock Desert, επίσης, γνωστό και ως playa, στο βόρειο τμήμα της Νεβάδα, στις Ηνωμένες Πολιτείες, από το 1986, με μουσική, χορό, τέχνη και πλήθος ανθρώπων. Το φεστιβάλ αρχίζει την τελευταία Δευτέρα του Αυγούστου, και τελειώνει την πρώτη Δευτέρα του Σεπτεμβρίου, η οποία συμπίπτει με την αμερικανική αργία για την Ημέρα της Εργασίας.
Κάθε χρόνο έχει ένα θέμα, φέτος για καλλιτέχνες και συμμετέχοντες είναι η «γονιμότητα». Παλαιότερα υπήρξαν θέματα όπως «Ο πράσινος άνθρωπος» (2007), «Ελπίδα και φόβος: το μέλλον» (2006), «Πέρα από την Πίστη» (2003), «Ο επιπλέων Κόσμος» (2002), «Το Σώμα» (2002).
Το φεστιβάλ πήρε το όνομά του από το τελετουργικό κάψιμο μεγάλου ξύλινου ομοιώματος (Burning man) το βράδυ του Σαββάτου. Η εκδήλωση περιγράφεται από πολλούς συμμετέχοντες ως ένα πείραμα στην κοινοτική ζωή, στην τέχνη, στη ριζοσπαστική αυτοέκφραση και αυτοδυναμία. Το Burning Man διοργανώνεται από το Black Rock City, LLC. Η δε συμμετοχή για το 2010 ήταν 51.515 άνθρωποι, το 2011 η συμμετοχή έφθασε τους 50.000 συμμετέχοντες με τα εισιτήρια να έχουν προπωληθεί μέχρι τις 24 Ιουλίου. Τον Απρίλιο του 2011, ο Larry Harvey ανακοίνωσε ότι η οργάνωση είχε ξεκινήσει τη διαδικασία μετάβασης της διαχείρισης του φεστιβάλ σε ένα νέο μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα οργανισμό.
Φέτος το Burning Man διοργανώνεται από 27 Αυγούστου έως 3 Σεπτεμβρίου.

Ιστορία
Η ετήσια εκδήλωση, τώρα γνωστή ως Burning Man, ξεκίνησε ως μια τελετουργία - φωτιά για το θερινό ηλιοστάσιο το 1986, όταν οι Larry Harvey και Jerry James με μερικούς φίλους συναντήθηκαν στη Baker Beach στο Σαν Φρανσίσκο και έκαψαν ένα ξύλινο άνθρωπο (2,7 μ.), καθώς και ένα μικρότερο ξύλινο σκυλί. Ο Harvey έχει περιγράψει την έμπνευσή του για την καύση αυτών των ομοιωμάτων ως μια αυθόρμητη πράξη «ριζοσπαστικής αυτο-έκφρασης». Η εκδήλωση όμως είχε πρωθύστερες ρίζες, όταν η γλύπτρια Mary Grauberger, φίλη της φίλης του Harvey, Janet Lohr, οργάνωνε συγκεντρώσεις κατά την διάρκεια του ηλιοστασίου στη Baker Beach , αρκετά χρόνια πριν από το 1986, μερικές από τις οποίες παρακολούθησε κι ο Harvey. Όταν σταμάτησε η Grauberger να οργανώνει τις φωτιές, ο Harvey «πήρε τη σκυτάλη». Το ξύλινο ομοίωμα του 1986, ήταν πολύ μικρότερο από το παρόν με «νέον» φωτισμένο ομοίωμα των πρόσφατων χρόνων. Το 1987, το ομοίωμα αυξήθηκε στα 4,6 μ., και το 1988 έφτασε τα 12 μ. Η ονομασία Burning Man προήλθε από τους συμμετέχοντες οι οποίοι αποκαλούσαν το ομοίωμα «The Man», με την διαδοχική όμως καύση κάθε χρόνο, οδηγήθηκε στην ονομασία Burning Man.
Ο Harvey ορκίζεται ότι δεν είχε δει την ταινία «The Wicker Man» παρά μόνο αρκετά χρόνια αργότερα, ως εκ τούτου δεν έπαιξε κανένα ρόλο στο εγχείρημά του. Προκειμένου δε να μην επικρατήσει το όνομα «Wicker Man» ως όνομα του τελετουργικού, άρχισε να χρησιμοποιεί και ο ίδιος το όνομα «Burning Man».

Έχει σημασία να δει κανείς τις βασικές αρχές – στόχους της εν λόγω οργάνωσης.
Τις παραθέτω επιγραμματικά, όπως:

1. Κανένας δεν αποκλείεται
2. Δωρίζω
3. Αποεμπορευματοποίηση
4. Αυτοδυναμία
5. Αυτοέκφραση
6. Κοινωνικότητα
7. Αστική ευθύνη
8. Δεν αφήνουμε ίχνη
9. Συμμετοχικότητα
10. Αμεσότητα

Θα επισημάνω την 8η αρχή. Όλη αυτή η εγκατάσταση της» εφήμερης πόλης» μετά το πέρας της εκδήλωσης εξαφανίζεται κυριολεκτικά χωρίς να αφήνει ίχνη. Αποτελεί μέρος της γενικότερης στάσης των συμμετεχόντων και των οργανωτών προς το περιβάλλον.

Η τέχνη
Καλλιτέχνες απ’ όλο τον κόσμο συμμετέχουν με έργα τους τα οποία υποβάλλουν ως δώρο στην κοινότητα, πράξη βασιζόμενη στη 2η αρχή του «δωρίζω». Τα έργα καίγονται αν το επιθυμεί ο καλλιτέχνης.
Μερικοί από τους καλλιτέχνες, όσοι είναι από το LLC τυγχάνουν χρηματοδότησης από το LLC. Η χρηματοδότηση λειτουργεί ως βοήθεια προς τον καλλιτέχνη να εκφραστεί, δεν καλύπτει το κόστος του έργου, είναι μέρος αυτού.
Ενδεικτικά, υποβάλλονται πάνω από 100 έργα, αλλά πχ το 2006 χρηματοδοτήθηκαν μόνο 29.
Οι συμμετέχοντες μπορούν να χρησιμοποιήσουν μεταλλαγμένα αυτοκίνητα κι οχήματα δικής τους κατασκευής κι έμπνευσης τα οποία υποβάλλουν προς έγκριση. Η έγκριση εξασφαλίζει ασφάλεια κι έλεγχο ως προς τον αριθμό των κινουμένων από άποψη όχλησης.
Ενδιαφέρον έχουν τα ποδήλατα που συμμετέχουν και τα οποία οι ιδιοκτήτες κατασκευάζουν ή διακοσμούν φροντίζοντας για την ασφάλεια, ειδικά για τον φωτισμό τους προς αποφυγή ατυχημάτων.
Είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω φέτος στο webcast «ζωντανά» και να δω την μοναδική εμπειρία αυτού του γεγονότος.
Με τη βοήθεια της Wikipedia και του survival guide προσπάθησα να το περιγράψω.
Αλλά πολύ φοβάμαι ότι είναι πολύ περισσότερο της περιγραφής μου. Βιώνεις μέσω της αναμετάδοσης κάτι μοναδικό, ανεπανάληπτο, ιδιαίτερα για τους λάτρεις της τέχνης. Εξαιρετικά έργα σπουδαίων καλλιτεχνών εκτίθενται συμβάλλοντας με τον τρόπο τους στην ανάδειξη του θέματος της χρονιάς που οι συμμετέχοντες στηρίζουν και τους εκφράζει.
Όπως θα διαπιστώσει κανείς από τις αρχές στις οποίες στηρίζεται η όλη οργάνωση, ξεπερνιούνται τα όρια και δεδομένα ενός φεστιβάλ – μιας εκδήλωσης.
Το θέμα, όπως προκύπτει από τις ανησυχίες και προβληματισμούς των οργανωτών και των συμμετεχόντων είναι άμεσα συνδεδεμένο με το κοινωνικό «γίγνεσθαι» και τα τρέχοντα θέματα της επικαιρότητας ανά την υφήλιο. Οι άνθρωποι συρρέουν όχι μόνο για τη διασκέδαση, αλλά ως ένα χώρο – σημείο όπου αυτοεκφράζονται και διατρανώνουν με την στάση τους και τα έργα τους τις πεποιθήσεις τους. Κυριαρχούν τα θέματα του περιβάλλοντος κι αυτά που έχουν θέμα τον άνθρωπο, ο άνθρωπος, η ψυχή, το σώμα του, οι ανάγκες, η ζωή.
Γηραιά κυρία, 93 ετών, σε συνέντευξή της στη χθεσινή παρουσίαση, δήλωσε ότι συμμετέχει, θέλοντας να στηρίξει τη σπουδαιότητα του γεγονότος, το θέμα της φετινής διοργάνωσης, είπε «ζούμε καθημερινά βιβλικές καταστροφές σ’ όλο τον πλανήτη, πλημμύρες, υψηλές θερμοκρασίες, τυφώνες, πυρκαγιές, ξηρασία. Η ζωή νιώθεις ότι εξαφανίζεται. Το θέμα «γονιμότητα» έχει άμεση σχέση με τη ζωή, με την ύπαρξη του ανθρώπου. Νιώθω ότι συμβάλλω με τον τρόπο μου, με την παρουσία μου». Όπως δε δήλωσε και συμπλήρωσε ο συνομιλητής της «Συμβάλλουμε διασκεδάζοντας. Πολιτικοποίηση δε σημαίνει αρνούμαι την ευχαρίστηση.»
Η κάθε στιγμή της ζωής μας, θα πρόσθετα, είναι μια πολιτική πράξη.
Ο θεατής κι αναζητών στο διαδίκτυο θα «σκαλώσει» στο webcast. Η πρώτη εικόνα, έρημος με παράξενες κατασκευές, θολή εικόνα λόγω άμμου, το φόντο άνθρωποι, ποδήλατα, οχήματα, κινούνται ασκόπως μέσα στην 'άμμο' της Black Rock desert. Αναβλύζει θλίψη και παρακμή η πρώτη επαφή. Στη συνέχεια, μετά τα zoom της κάμερας προκύπτουν τα έργα τέχνης και οι ιδιόμορφες εμφανίσεις ανθρώπων κι οχημάτων. Τα έργα και τα ονόματα των συμμετεχόντων, καλλιτεχνών εκπλήσσουν εξαιτίας της σπουδαιότητας και διασημότητας των.
Η αναζήτηση ευλόγως προκύπτει για περαιτέρω πληροφορίες. Το αποτέλεσμα της αναζήτησης επιχειρήθηκε να κατατεθεί ως μια συνεισφορά, ελάχιστη σ’ αυτό που λέγεται «οι πραγματικότητες του κόσμου σήμερα».
Μέσα από τους διαύλους ενημέρωσής μας ελάχιστα έως καθόλου η τέχνη, το άλλο, το διαφορετικό, οι άλλοι πολιτισμοί, η άλλη έκφραση, το «αλλού», κατορθώνουν να βρουν αποδέκτες.
Όταν ο Stewart Brand μίλησε για το «Well» είπε σκοπός ήταν «Ελεύθερη πληροφορία». Αυτή, η ελεύθερη πληροφορία, είναι, 30 χρόνια μετά, το ζητούμενο. Ούτε ελεύθερη είναι, ούτε άφθονη, ούτε ποικίλη, ούτε ουδέτερη. Η δε εσωτερική μας εσωστρέφεια απέκλεισε και τα ήδη υπάρχοντα μέσα να την διαμηνύσουν, τρόπος του λέγειν.
Για ακόμη μια φορά διαπιστώνεται ότι η πληροφορία υπάρχει, αλλά ποιος, πώς και με τι φτάνει σ’ αυτήν ο αναζητών.
Ο κύκλος μένει ανοιχτός κι επιλέξιμος.
Σήμερα, στη Νεβάδα, εχθές στη Δυτική Σαχάρα, τους Φουλάνι, τους Τουαρέγκ, τη μουσική του Μαλί, στους ακτιβιστές της Ιαπωνίας, τους λάτρεις του Νεπάλ, στα εργοστάσια της Κίνας, στο δρόμο του μεταξιού, στα συντρίμμια του Αφγανιστάν, στους πάγους της Ανταρκτικής, στους απεργούς της Αφρικής, στην κακοποιημένη γυναίκα.
Ανοίγω μάτια και ψυχή στον κόσμο ενώ ερυθριώντας ομολογώ αγνοώ.
Ελπίδα ο άνθρωπος, η γνώση του, η πληροφορία που ο ίδιος μεταφέρει και εργαλείο του η τεχνολογία.

Τρίτη 21 Αυγούστου 2012

Amen του Leonard Cohen (Old Ideas - 2012)

Μακάρι ή αληθώς,

     Ανάλογα με το ποια ερμηνεία διαλέγεις, είναι ο τίτλος του ποιήματος του Leonard Cohen.
      Η μαγεία της ποίησης είναι και η δυνατότητα ερμηνεία της, αυτή η ξεχωριστή σχέση που αναζητάς με τον ποιητή, με το μήνυμα που σου στέλνει.
Θα ήταν εύκολο να αναζητήσει κανείς κοινωνικές ή θρησκευτικές προεκτάσεις ή αναφορές. Δεν μπορεί κανείς παρά μόνο ο ίδιος, ο ποιητής να τις αποκλείσει, ανατρέψει. Τέθηκαν εις την διάθεσιν σου/μας και ως μήνυμα αποζητά τον αποδέκτη του.
        Όταν είσαι επώνυμος, μέλος μιντιακρατούμενων κοινωνιών, κοινωνιών που λατρεύουν τις ετικέτες και τις ομαδοποιήσεις ως τον μόνο τρόπο επιβίωσης, στο ποίημα του Leonard Cohen, θα επιλέξεις πλαίσιο κοινωνικό, θρησκευτικό, πλαίσιο συγκεκριμένης ομάδας ανθρώπων και θα χαθείς στο δαίδαλο του «εάν» και «ίσως».
        Ο Leonard Cohen για τη λύτρωση μίλησε και ως βασανισμένος άνθρωπος κι αυτός, καθημερινός αλλά και ιστορικός θύτης, την κάθαρση και τη νηφαλιότητα, την ηρεμία του λυτρωμένου αναζητά.
       Προτείνει, αιτιολογεί, αποκαθιστά τον θύτη μέσα μας, αλλά και έξωθεν μας, ενώπιον Θεού για κάποιους, ενώπιον όλων γι’ άλλους, τους χωρίς Θεό.
       Η απληστία και η δίψα, αντί του ολίγου, θα εξαντληθεί στον ποταμό. Το μέγεθος, του κρίματος και της προσπάθειας κορεσμού, μεγάλο, edge και river. Η δυσκολία του ξεπλύματος και κορεσμού μοναχικός δρόμος κι επώδυνος. Πώς θα το έλεγε αλλιώς; We και alone άραγε πόσες φορές το συναντήσαμε; Πόσες φορές μέσα στο πλήθος αναζητήσαμε τη φωνή, αυτό το κάτι, που δε φτάνει στα αυτιά μας, χάνεται στη βοή της κάθε μέρας, επιτείνοντας την αγωνία, την αναζήτηση του είμαι, του είσαι αποδεκτός/-ή, αξιαγάπητος, δική του, δικός της, δικός/-ή Του. Προνομιούχος της αγάπης του, Του.
        Κι όταν νομίζεις ότι το θέμα της αλαζονείας, της διαφορετικότητας, της διαφωνίας αποκαθίστανται μέσα από τη μεταμέλεια, όταν αναζητείς να ακουσθεί η εγωιστική σκέψη του «ναι, πλήγωσα, βασάνισα, αρνήθηκα, αλλά μετάνιωσα, αλλά συγχωρώ, Θεός πίστεψα για λίγο ότι έγινα και έκκληση κάνω τώρα που είμαι νηφάλια/-ος, καθαρή/-ος να μετουσιωθώ της αγάπης. Την δικαιούμαι, αφού μέσα στη φρίκη που καθημερινά προκαλώ και βιώνω πέρασα. Ίσως αυτή ευθύνεται για μένα, για ό,τι έκανα. Μήπως ήταν και το στοίχημα, η πρόκληση να βγω από αυτή τη φρίκη; Μια φρίκη, όπου η μέρα εξαργυρώνεται με λύτρα ακριβά, η δε νύχτα δεν της επιτρέπεται να ’ρθει.
        Είναι το φως των βομβών που εκρήγνυνται ή οι ερινύες, που η γαλήνη του σκότους αναμένεται, κωλυσιεργεί;
        Είναι που ξέχασα όλους τους αγγέλους στην πόρτα, να επιμένουν να με προστατεύσουν, να μπουν μέσα μου, να νικήσουν, να κατατροπώσουν την επικράτεια του κακού, του εγωισμού, της αλαζονείας του θέλω, του επιζητώ, του φθονώ, του μισώ. Κι όμως, όταν είμαι ήρεμη και καθαρή αποκατέστησα τις τύψεις, την αγάπη αναζητώ. Αυτόν/-ή που έδιωξα, έδιωξες, εξοστράκισα, θυσίασα.
        Το αίμα, η εικόνα της θυσίας είναι η κάθαρσή μου κι εγώ ένα κομμάτι μιας αβυσσαλέας κοινωνίας, θα στριμωχτώ στη δικαιολογία, στο άλλοθι, στο πρέπει, στο αυτό είναι σωστό, στον αναθεματισμό του άλλου, της συμπεριφοράς του, της διαφορετικότητάς του και η αναζήτηση της λύτρωσης θα γίνει κατ’ ιδίαν ανάμεσα σε σένα και τον άλλο που έχεις ανάγκη να υπάρξεις, για να ξεδιψάσεις, να αφήσεις τους αγγέλους να μπουν, να ξεπλυθείς στο αίμα της αμαρτίας, στο άλλο που θα σε κάνει από σφαγέα, αρνί.
    

        Άλλος τον είπε Θεό.
        Άλλος όνομα ανθρώπου του έδωσε.
        Όλοι συμφώνησαν, το είπαν, Αγάπη.
        Μακάρι.


        Ας είναι αλήθεια.


Amen 
by Leonard Cohen (2012)

Tell me again
When I’ve been to the river
And I’ve taken the edge off my thirst
Tell me again
We’re alone and I’m listening
I’m listening so hard that it hurts
Tell me again
When I’m clean and I’m sober
Tell me again
When I’ve seen through the horror
Tell me again
Tell me over and over
Tell me that you want me then

Amen…Amen…Amen…Amen…

Tell me again
When the victims are singing
And the Laws of Remorse are restored
Tell me again
That you know what I’m thinking
But vengeance belongs to the Lord
Tell me again
When I’m clean and I’m sober
Tell me again
When I’ve seen through the horror
Tell me again
Tell me over and over
Tell me that you love me then

Amen…Amen…Amen…Amen…

Tell me again
When the day has been ransomed
And the night has no right to begin
Try me again
When the angels are panting
And scratching at the door to come in
Tell me again
When I’m clean and I’m sober
Tell me again
When I’ve seen through the horror
Tell me again
Tell me over and over
Tell me that you need me then

Amen…Amen…Amen…Amen…

Tell me again
When the filth of the butcher
Is washed in the blood of the lamb
Tell me again
When the rest of the culture
Has passed through the Eye of the Camp
Tell me again
When I’m clean and I’m sober
Tell me again
When I’ve seen through the horror
Tell me again
Tell me over and over
Tell me that you love me then

Amen…Amen…Amen…Amen…