Όποιος αναρωτήθηκε “πόσους δρόμους θα διαβώ την ομορφιά να συναντήσω”, θα του έλεγαν στα παραμύθια. «Δρόμο παίρνεις, δρόμο αφήνεις, κάμπους και βουνά θα διαβείς κι όταν θα τον αντικρίσεις, τον τόπο αυτό, τότε θα ξέρεις ότι αυτό έψαχνες». Εκεί στην άκρη του βορρά, σ’ένα σταυροδρόμι δύο ηπείρων, ένα «διχασμένο» ποτάμι αλλά ορμητικό συναντά τη θάλασσα. Κρύβει μυστικά, έπνιξε όνειρα και xαμόγελα, αλλά χρυσάφι στο διάβα και εκβολή του σκόρπισε. Το διάλεξαν για τον πλούτο του, διεκδίκησαν τον πλούτο του, ωφελήθηκαν άνθρωποι, πουλιά, ζώα και φυτά. Πλούτος κι αυτά από μόνα τους, στη μεγάλη και μικρή αλυσίδα της ζωής.
Ασφαλής στάθμευση για τους φτερωτούς μετανάστες, θέρετρο για τους κουρασμένους «ταξιδευτές», τόπος βοράς για τ’ άλλα, τα αρπαχτικά του δάσους.
Το Δέλτα του Έβρου, το Δέλτα των ερωδιών, των πελεκάνων, της νανόχηνας, της πρασινοκέφαλης, του ροδοπελεκάνου, της λιμόζας, της βαλτόπαπιας, του καλαμοκανά, της artemissia, του fraxinus, της centaurea, του αρμυρικιού και της ίριδας. Τόπος ερωτικής συνεύρεσης για το σταχτοτσικνιά, τον καλαμόκιρκο τον πορφυροτσικνιά, την αγκαθοκαλημάνα, την αλκυόνη.
Το τι βρίσκεται κάτω από τα πόδια του αργυροτσικνιά και τι ανακαλύπτει η τουρλίδα, τι ψαρεύει ή εντοπίζει ο στειδοφάγος, είναι άξιο άλλης καταγραφής.
Την μηχανή κι εσένα αιχμαλωτίζει ο ανοιχτός ορίζοντας, το ασημί αντιφέγγισμα των νερών, ο αισθησιακός χορός των ικανοποιημένων φοινικοπτερόμορφων, η επιδέξια προσγείωση τους, το βαρύ πέταγμα του κύκνου, το βαθύ κόκκινο της ποώδους βλάστησης, η μυρωδιά της ανάμειξης γλυκών κι αλμυρών νερών, το όριο, η απορία για την θεωρία της εξέλιξης των ειδών, το γιατί και πως της επιλογής του τόπου, το επαναλαμβανόμενο ραντεβού της μετανάστευσης…
Το Δέλτα μας, μέσα από ασπρόμαυρη ματιά, παραμένει ύμνος της Φύσης.
Μαρία Τολούδη, Δεκέμβριος 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου