Tο χάρτινο φιλί της Λυδίας, ή η απώλεια της αθωότητας

Με το βλέμμα στραμένο στο Μεξικό

Στην εορτάζουσα...
Είχαν φροντίσει όλες οι Ισπανόφωνες σειρές να της εξάψουν την φαντασία  και να διαστείλουν τις κόρες των ματιών της εξαιτίας του άγνωστου κόσμου που της αποκάλυπταν ακόμη περισσότερο.

Νωχελικά  αφήνει το λεπτοκαμωμένο κορμί της με όλη την άνεση των 6 χρόνων της να βουλιάξει στην πολυθρόνα για να αφεθεί κι αυτό το μεσημέρι στον κόσμο του Βίκτορα Μανουέλα, της Τακίτα, του Αντριάν, του Χοσέ Αρμάντου, του Ροδόλφου, της Εσμεράλδας.

Όλα υποχωρούν μπροστά τους. Το νέο αλφάβητο που μόλις διδάσκεται, οι νέοι γνωριμίες, οι παππούδες, οι γιαγιάδες, το παιχνίδι, οι λιχουδιές.

Ένα νέο επεισόδιο θα χαρίσει πλοκή, ένταση, αγάπη, μίσος, διαπλοκή, μικροκακίες. Πρόωρα την καλούν σε μια ζωή άλλη, έξω από την καθημερινότητα. Έχει ενδιαφέρον έντονο μάλιστα.

Ταυτίζεται μέσα στην αθωότητά της με όλους.

Αυτούς που θέλει ο σκηνοθέτης, τους καλούς, τους αδικημένους, τους αθώους και παίζει μαζί τους «σπιτάκια» αλλά με τηλεοπτικούς φίλους αυτή τη φορά. Μόνο που χωρίς να το θέλουν, ούτε αυτοί, ούτε εκείνη, την καθορίζουν.

Καμία σχέση δεν έχουν με τις φίλες στο σχολείο και την γειτονιά, την  Δάφνη, την Μαρία την Σοφία, τον Γρηγόρη. Από ένα κόσμο ίσων όρων βρίσκεται στον κόσμο των media και των εταιριών.

Ενός κόσμου που η τρυφερή ψυχή της άκριτα δέχεται ως αληθινό, παραδομένη στη γοητεία του, έστω και ψεύτικη.

Έτσι την βρήκα να βηματίζει, ενώ ο πυρετός της κοκκίνισε μεν τα μάγουλα αλλά της «έφεξε» τα μάτια. Αγωνιούσε για το δώρο γενεθλίων του μπαμπά.

Δεν της άρεσε τίποτα από αυτά που άλλοι της πρότειναν. Δεν είχαν χλιδή - ξυριστικά, βιβλία, πένες - τα απέρριπτε και μονολογούσε:

«Αν ήταν γυναίκα θα μπορούσα να στείλω λουλούδια, όπως στην Τακίτα ο Αντριάν, σκουλαρίκια όπως ο Βίκτωρ». Μπαινόβγαινε στα επεισόδια με όλη την παιδική της αφέλεια.

Ξαναζούσε τα κομμάτια που της άρεσαν και άλλοτε ήταν αποδέκτης και άλλοτε η δωρίζουσα.

Είχε άποψη για τις γυναίκες και τους άνδρες για το τι τους αρέσει και προσπαθούσε να με πείσει για τα μακριά μαλλιά, για τα ρούχα, τους χορούς, τις σχέσεις μας.

Όταν της πρότεινα να χαρίσει μια ζωγραφιά με ένα φιλί της επάνω, εκνευρισμένη μου την απέρριψε με το αφοπλιστικό επιχείρημα, «ζωγραφιές έχει δεί χιλιάδες και οι άνδρες αρέσουν τα ρουφηχτά φιλιά σαν της Ροσάνας και όχι τα χάρτινα». Μαζί μ’ αυτό ταξίδεψε κι η αθωότητά της.

English Translation

Title: Lydia's paper kiss, or, The loss of innocence.

To the celebrant  ...

All those Spanish TV serials took care of glowing her imagination and dilated the pupils of her eyes, even more so because of the unknown world that they divulged.

Nonchalantly, her petite body allows her, with all the comfort of her six years, to sink into the armchair again this noon, and devote herself to the world of Victor Manuela, of Tacita, of Adrian, Jose Armando, of Rudolph, and Esmeralda.

Everything else recedes compared to them. The alphabet that was recently taught in class, her new friends, grandpas, grandmas, toys, and treats.

A new episode will offer its plot, tension, love, hate, and innuendos. They called her early into a different lifestyle, outside the daily routine. She’s interested in it intensely, indeed.

Within her innocence, she identifies with everybody. Those that the Director prefers, the good, the wronged, the innocent; she plays "houses", but with television friends this time. Only that, without their intent nor hers, they quite transform her.

They got nothing to do with her friends at school and neighborhood, Daphne, Maria, Sophia, Gregory. Out of a world of equal terms and conditions, she found herself into the world of media and their enterprises.

A world which her tender soul uncritically accepts as true, surrendered to its charm, regardless how fabricated.

Like this I found her marching, while her fever blushed her cheeks, but it brightened her eyes. She was anxious about her birthday present to her Dad.

She did not like anything that others suggested. There weren’t abundant – shaving stuff, books, pens - she rejected them and kept talking to herself:

"If he was a woman, I could send him flowers, as Adrian sent to Tacita, or earrings, like Victor did." She got in and out the episodes with all her childish naivety.

She experienced again the parts that she liked, and occasionally she became the recipient, while at times she was the donor.

She had a point of view about women and men, about what they liked, and she tried to convince me about lengthy hair, fashion, dancing, our relationships.

When I suggested to her to offer him a drawing with her kiss, she rejected it, quite irritated, with the disarming argument, "he has seen thousands of drawings, and men love ‘sucking’ kisses like Rosana’s, and not 'on paper'." Along with this went away her innocence too.

(Authored by Maria Toloudi)