Λευκή Αταξία

Σηκώθηκε.

Έδιωξε.

Βυθίστηκε

στην θεσπέσια γεύση του.

¨Ήταν ο καφές

ή

το φιλί του;

Συγκρούστηκε με την απορία,

δέχτηκε την απάντηση.

Από την Κάφφα

ταξίδεψε

για το φλιτζάνι της.

Όχι!Τι λέει;

Για την ευχαρίστηση της.

Υπάρχει ακόμη;

Βεβαίως, συμφώνησαν

κουταλάκι, ζάχαρη

και πιατάκι.

Ή μήπως ήταν

τα άδεια καθίσματα,

που περιπαικτικά στέκονταν

απέναντι,

χωρίς το βάρος

ανθρώπινου κορμιού,

ατσαλάκωτα, περήφανα

για την εμφάνιση τους.

Το άρωμά του

διέσχισε μεγάλη

απόσταση από το

μπρίκι στην μνήμη της.

Σήκωσε το φλιτζάνι

με το ένα χέρι.

Το άλλο αντέγραψε

το δικό της.

Ταχτοποιούσε τα

λευκά μαλλιά που

επέμεναν στην

αταξία...

English Translation
Title: White Wickedness

She stood up.

She pushed them away.

She felt like vanishing

into its exquisite taste.

Was it the coffee,

or

his kiss?

She struggled with doubtfulness,

she acknowledged the answer.

From Kaffa

it traveled

to reach her cup.

No! What did she just say?

It’d done it for her thrill.

Is he still alive?

Sure thing, they all agreed...

the teaspoon, the sugar,

and the saucer.

Or were it

the empty chairs,

standing frivolously

from across,

without the weight

of a human body,

wrinkle-less, proud

of their appearance?

Its scent

crossed a great

distance from

the coffeepot to her memory.

She raised the cup

with her hand;

the other hand

mimicked hers.

She rearranged the

white hair that

insisted on

wickedness...

(Authored by Maria Toloudi)