Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

Λευκή Αταξία



Σηκώθηκε.
Έδιωξε.
Βυθίστηκε
στην θεσπέσια γεύση του.
¨Ήταν ο καφές
ή
το φιλί του;
Συγκρούστηκε με την απορία,
δέχτηκε την απάντηση.
Από την Κάφφα
ταξίδεψε
για το φλιτζάνι της.
Όχι!Τι λέει;
Για την ευχαρίστηση της.
Υπάρχει ακόμη;
Βεβαίως, συμφώνησαν
κουταλάκι, ζάχαρη
και πιατάκι.
Ή μήπως ήταν
τα άδεια καθίσματα,
που περιπαικτικά στέκονταν
απέναντι,
χωρίς το βάρος
ανθρώπινου κορμιού,
ατσαλάκωτα, περήφανα
για την εμφάνιση τους.
Το άρωμά του
διέσχισε μεγάλη
απόσταση από το
μπρίκι στην μνήμη της.
Σήκωσε το φλιτζάνι
με το ένα χέρι.
Το άλλο αντέγραψε
το δικό της.
Ταχτοποιούσε τα
λευκά μαλλιά που
επέμεναν στην
αταξία...


English Translation
Title: White Wickedness



She stood up.
She pushed them away.
She felt like vanishing
into its exquisite taste.
Was it the coffee,
or
his kiss?
She struggled with doubtfulness,
she acknowledged the answer.
From Kaffa
it traveled
to reach her cup.
No! What did she just say?
It’d done it for her thrill.
Is he still alive?
Sure thing, they all agreed...
the teaspoon, the sugar,
and the saucer.
Or were it
the empty chairs,
standing frivolously
from across,
without the weight
of a human body,
wrinkle-less, proud
of their appearance?
Its scent
crossed a great
distance from
the coffeepot to her memory.
She raised the cup
with her hand;
the other hand
mimicked hers.
She rearranged the
white hair that
insisted on
wickedness...

(Authored by Maria Toloudi)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου