Ψευδαίσθηση Ελευθερίας (Μάρτιος 2001)

Καθόταν άπραγη με το βλέμμα στο κενό.

Ήταν ελεύθερη. Από ποιόν;

Να κάνει ότι θέλει να πάει όπου θέλει. Μόνο που δεν ήξερε πού.

Σκέφθηκε ότι άφησε τουλάχιστον ελεύθερα τα παιδιά της να επιλέξουν ή μάλλον προσπάθησε να είναι ελεύθερα.

Νόμιζε ότι ήταν ελεύθερα.

Κι αυτή έμεινε με το δικαίωμα της επιλογής.

Δεν ήξερε τι να το κάνει. Θυμήθηκε τα ζεστά κάστανα στα χέρια όταν ήταν μικρή. Καιγόταν και δεν ήξερε που να τ΄ακουμπήσει. Το σίγουρο ήταν ότι δεν ήθελε να τ’αφήσει. Η κάψα τους την πονούσε, σαν την ελευθερία της. Χωρίς ελπίδα.

Σ’ ένα κόσμο χωρίς προοπτική, ένα κόσμο που θυσιάζει τους μισούς στο όνομα της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας για να ελέγχει τους άλλους μισούς, που έχουν την ψευδαίσθηση της.

Σ’ ένα κόσμο, που η αυτοδιάθεση και ο αυτοπροσδιορισμός δεν είναι λόγια, πληρώνεται με αίμα.

Αναρωτιέμαι γιατί τόση ψυχανάλυση για την αυτογνωσία και τον αυτοπροσδιορισμό όταν καταλήγεις στον πλήρη έλεγχο, ακόμη και της συνείδησης.

Το άτομο ελευθερώθηκε για να εγκλωβισθεί στα δήθεν της ζωής μας.

Ένα ατέλειωτο ψέμα κράτησε τους ανθρώπους εν εγρηγόρσει.

Οι καλύτερες μέρες δεν ήρθαν.

Θα ρθούν;

Καλύτερη ζωή για όλους.

Μόνο που μερικά παιδιά θα πρέπει να πεθάνουν.

Νους υγιής εν σώματι υγιεί,

αλλά μερικά παιδιά θα μείνουν λέει ραχιτικά λόγω έλλειψης σωστής και πλήρους διατροφής.

Το δικαίωμα στη ζωή;

Δεν διαλέγεις ούτε το αν και πώς θα πεθάνεις.

Ζήτω οι μειονότητες.

Καταπατήστε τις. Αφανίστε τις.

Θέλετε εκπαίδευση;

Αγοράστε την.

Δεν έχετε χρήματα;

Ξεπλύνετε μερικά.

Κουρασθήκατε, δεν αντέχετε;

Πάρτε χάπια.

Χάσατε το ανθρώπινο πρόσωπο σας μέσ’ τον ανταγωνισμό της καθημερινότητας;

Μην ανησυχείτε.

Συμβαίνουν κι αυτά.

Θέλετε να απλωθείτε λίγο πιο νότια, πιο βόρεια;

 Mε λίγο πλουτώνιο θα τακτοποιηθεί.

Αρκεί να κάνετε κάτι κι εσείς.

Να εκχωρήσετε κάτι. Λίγο.

Λίγο, τόσο λίγο, μέχρι που μια μέρα θα διαπιστώσετε ότι έχετε κατασπαταληθεί μέσα στα δήθεν.

Κι εκεί χαμένη βρέθηκε κι αυτή, με τον χρόνο να την έχει ροκανίσει αυτήν και τις ελπίδες με μια ψευδαίσθηση ελευθερίας.

English Translation:

Title: The illusion of freedom (written March 2001)

She sat idly and gazed at the void.

She was free. Free from whom?

Free to do whatever she liked, go wherever she wanted to. Only, she didn’t know where exactly.

At least she thought that she had allowed her children the freedom of choice, or rather, she tried to have them feel free.

She reckoned they were free.

Even her, she had the right to choose.

She didn’t know what to do with it. She remembered the hot chestnuts inside her palms when she was little. They were burning her and she didn’t know where to lay them on. The truth was, she didn’t want to let them go. Their heat was aching her, just like her freedom. Hopeless.

In a world without perspective, a world that sacrifices half of the people in the name of freedom and dignity, in order to control the other half, who continue to live with its illusion.

In a world, where self-disposition and self-determination are not mere words, one gets reckoned with blood.

I wonder why the need for so much psychoanalysis to gain self-awareness and self-determination, when it all leads to undeniable control of yourself, even of your very own consciousness.

Individuals were relieved, to be supposedly trapped into the alleged.

Endless lies kept people in high alert.

Our best days haven't come.

Will they?

A better life for all.

Only, some children will have to die.

A healthy mind in a healthy body,

but some children will remain rachitic, it is being said, for lack of proper food.

A right to life?

You can’t even choose whether or how to die.

Hooray for minorities!

Crush them. Annihilate them.

Want education?

Buy it.

Got no money?

Launder some.

Got tired, can’t you stand it?

Take some pills.

Have you lost your human side in the rivalries of your daily life?

Don’t worry.

Such happens.

Wanna spread a little further south, or further north?

With a little plutonium it could be arranged.

At least if you did something too.

Offer something. Something small.

Really small, so wee-little, until one day you find out it got wasted into the illusion.

And there she lost herself too, with passing time distressing her and her hopes; she was left with the illusion of freedom.

(Authored by Maria Toloudi)