Διάφορες πραγματικότητες

Περιστατικό 1

Οι γιορτές τελείωσαν, η πληθώρα των φαγητών κι αυτή επίσης.

Λιτότητα κι απλότητα στα γεύματα για την τσέπη και τη σιλουέτα, κάποιοι προτάσσουν την υγεία. Έτσι κι η κυρία μπροστά στην ταμειακή μηχανή του μανάβικου. Ύψος ενισχυμένο από 8ποντη μπότα, σιλουέτα παλαιότερης σφριγηλότητας, μαλλί, νύχι σύμφωνα με τις επιταγές της μόδας. Το λαιμό στολίζει πλούσιος γούνινος, μαύρος γιακάς, τα δε χέρια διάφορα δαχτυλίδια, λαμπερά, αλλά ογκώδη. Στέκεται  υπερήφανη για την εικόνα της, σίγουρη για την υπεροχή της. Κοιτάζει γύρω της επιτιμητικά το χώρο και τους άλλους εν αναμονή πελάτες. Περιμένει να ζυγισθούν τα πράσα που προφανώς είχε επιλέξει.

-       1,80, η φωνή του ταμείου

-       Τι! Για πράσα; 1,80;

-       Ναι, είναι ενάμισι κιλό.

-       Δεν το πιστεύω. 1,20 το κιλό; Ανήκουστο! Είναι και μαραμένα.

-        Δεν το είχατε προσέξει; Είναι από την πάχνη. Καίγονται οι άκρες. Μπορείτε να τις αφαιρέσετε.

-       Ναι, αλλά φαντάστηκα θα είχε σκόντο στην τιμή.

-       Η τιμή είναι το πρόβλημα; Τι να σας πω. Μας χρεώνουν και χρεώνουμε.

-       Για ξαναζυγίστε τα.

-       Θα παίζουμε;

-       Όχι, επιμένω.

-       Κι εγώ.

Οι υπόλοιποι θορυβούμενοι αλληλοκοιταζόμαστε και δυσανασχετούμε. Είναι η ώρα που επιστρέφουμε σπίτι μετά από ένα όχι ξεκούραστο 8ωρο. Παρόλα αυτά ο διάλογος συνεχίζεται πιο έντονος.

-     Κράτα τα, κυρά μου. Χάρισμά σου,  ο ιδιοκτήτης υπερήφανος, θιγμένος κι αδικούμενος, έκλεισε την κουβέντα.

Αυτή με τα πράσα στο χέρι ως η θεά Δήμητρα τα στάχυα, εξέρχεται αγέρωχη του καταστήματος. Εμείς άφωνοι μάρτυρες παρακολουθούμε. Μας διέψευσε. Δεν εγκατέλειψε το προϊόν της διαμάχης. Είχε κερδίσει ενάμισι κιλό ταπεινά πράσα, υγιεινή διατροφή για το έντερο και το πορτοφόλι της.

-       Υπάρχουν πολλοί και πολλές που συμπεριφέρονται έτσι;

Ο καταστηματάρχης απέφυγε την απάντηση.

-       Με το αζημίωτο κυρία, σχολίασε κάποιος. Ντροπή της, συμπλήρωσε.

Κοίταξα τα χέρια του ιδιοκτήτη και της γυναίκας του. Ταλαιπωρημένα, αστόλιστα, σημαδεμένα από αγκάθια και τελάρα, χέρια εργατικά, υπερήφανοι οι ιδιοκτήτες τους.

Περιστατικό 2

Η μεθεπόμενη πελάτισσα, ηλικιωμένη, παχουλή, λιτή, γκρίζο, φθαρμένο  πανωφόρι, μαντήλα στο κεφάλι. Αύρα σαπουνιού γύρω της.  Η προσωποποίηση της μητρότητας παρούσα. Με χέρια δουλεμένα, αλλά πεντακάθαρα, προτάσσει μια σακούλα μήλα. Από αυτά των 50 λεπτών, λέει, ενώ φλερτάρει με τα παρακείμενα του ταμείου λάχανα. Διαλέγει ένα στρογγυλό, μικρό, σφιχτό, το ζυγιάζει στα χέρια της, το επεξεργάζεται και το δίνει για ζύγι. 1,40 το ταμείο.

Σηκώνει το πανωφόρι, βρίσκει την τσέπη της χειροποίητης ζακέτας της, βγάζει χάντρινο πορτοφολάκι, ανοίγει το φερμουάρ και με προσοχή μετράει τα κέρματα. 1,20. Κοκκινίζει. Τα χάνει προς στιγμήν. Ψελλίζει κάτι σαν το «άλλαξα γνώμη», αφήνει τα ψώνια και φεύγει.

-       Στάσου, πού πας; Δε χάθηκε ο κόσμος για 20 λεπτά, ο ιδιοκτήτης.

Ταραγμένη και εν τάχει αφήνει ψώνια και κατάστημα.

Με την προτροπή του καταστήματος αρπάζω τη σακούλα και πάω να την προλάβω.

-       Κυρία, της πιάνω τα χέρια και δίνω τη σακούλα. Την κοιτάω στα μάτια. Δυο βαθιά μάτια με τη θλίψη να τα σκιάζει. Για δευτερόλεπτα με κοιτάει και την κοιτάζω χωρίς λόγια. Δεν ήθελα να την προσβάλω. Φοβόμουν να μιλήσω μην ξεστομίσω φράσεις που μια σαθρή καθημερινότητα με έχει εφοδιάσει. Μην και την περήφανη ελαφίνα την πληγώσω. Πρώτα ακούω την αναπνοή της κι ύστερα τον λόγο.

-       Η παλιά μου περηφάνια θα ’λεγε «Παρασκευούλα, αρνήσου τα». Αλλά να, 4 στόματα περιμένουν σπίτι. Πάλι με άδεια χέρια θα πάω. Τα μήλα για τα εγγόνια και το λαχανόρυζο για όλους. Να ’σαι καλά. Καταντράπηκα. Μπορούσα να πάρω μόνο το λάχανο. Τι χαζή! Εμ, ένα μυαλό, τι να σου κάνει.

Ναι, έχει δίκιο.

Τα ’χασα.

Κι αυτή κι εγώ.

Περιστατικό 3

Σε ιστοσελίδα ανηρτημένη επιστολή. Αναγνώστρια την έστειλε ως δείγμα ανθρωπιάς που ακόμη συναντάται. Ο πρόλογος αναφέρει «η φίλη μου έχασε την επιταγή πληρωμής της. Την άλλη μέρα βρήκε στο γραμματοκιβώτιο γράμμα με επιστολόχαρτο διακοσμημένο χαρούμενα, περασμένης συνήθειας, και το εξής περιεχόμενο:

Αγαπητή Σάρα,                         

Tο όνομά μου είναι Νάνσυ και είμαι η μητέρα μιας φοιτήτριας στο TEXAS A+M. Ο σύζυγός μου κι εγώ σταματήσαμε στο Starbucks κατά την επιστροφή μας στο σπίτι. Είχαμε επισκεφτεί την κόρη μας σήμερα. Όταν βγήκα από το αυτοκίνητό μας βρήκα αυτή την επιταγή (αναφέρεται το ποσό) στο όνομά σας πεσμένη κάτω. Ελπίζω να τη λάβετε έγκαιρα, καθώς είμαι βέβαιη ότι εργαστήκατε σκληρά για το αναγραφόμενο ποσό.

Ο Θεός να σας ευλογεί και εμείς θα προσευχηθούμε να έχετε μια ευλογημένη εβδομάδα.

Με θερμούς χαιρετισμούς,

Νάνσυ.