Όσο κι αν κλωτσάς τα κιτρινισμένα φύλλα κανένας θυμός δεν εκτονώνεται, καμιά θλίψη δεν φεύγει.
Αυτά αποξηραμένα, αδύναμα, ταλαιπωρημένα από έναν ανελέητο ήλιο σκορπίζουν. Σκορπίζουν κάθε φορά που τα κυνηγά η σκούπα.
Άλλες φορές ένα αεράκι τα σπρώχνει σε απάνεμες γωνιές.
Κίτρινο φυλλαράκι νιώθω κάθε φθινόπωρο κι εγώ. Σκορπάω σε κομμάτια. Δεν είναι που το φως λιγοστεύει, που δεν θέλω να σηκώσω τα της θάλασσας, να προσαρμοστώ σε άλλο καιρό, να αποχαιρετίσω την ξεγνοιασιά, την απλωσιά, να στερηθώ την αλμύρα της θάλασσας, την ευεργεσία του νερού, τις μεγάλες ημέρες, τα βράδια με γιασεμί, πρέπει να καλωσορίσω μια άλλη εποχή που άλλους αρέσει, άλλους όχι.
Είναι εποχή που έχει λίγο απ’ όλα χωρίς την προοπτική της άνοιξης αν γι’ αυτό το λίγο απ’ όλα της μοιάζει. Τι να σου κάνει η γλυκόξινη γεύση του μήλου όταν πρέπει να μαζευτείς εκεί που είχες απλωθεί σωματικά και ψυχικά, να μειώσεις σταδιακά την έκθεση στο επερχόμενο ψύχος και είναι μόνο αυτό;
Προσθέστε αν δεν είσθε λάτρεις του σχολείου την ανάμνηση της επιστροφής στα θρανία και δείτε ό,τι άλλο συμβαίνει γύρω μας.
Οι τίτλοι εφημερίδας από μόνοι τους δίνουν μια εικόνα
Φωτιά στην τσέπη μας
Στο έλεος του Θεού
Θύελλα στο ΠΑΣΟΚ
Χύθηκε αίμα στη Μιανμάρ
Παρακολουθούν τον αργό θάνατο της Κορώνειας
Ο δάσκαλος δεν θα ‘ρθει φέτος
Ακριβαίνουν τα εισιτήρια
Αυξήσεις και με τη βούλα
Θα ματώσει το πορτοφόλι μας
Θα δανειστούμε 36,5 δισεκατομμύρια
Θύελλα αντιδράσεων για το Ασφαλιστικό
Ισραηλινή αεροπορική επιδρομή στη Γάζα
Η χώρα μας «ανέβηκε» κατηγορία στα καρδιαγγειακά προβλήματα
Νοιώθεις ως παγιδευμένο ζώο, ανήμπορη να δραπετεύσεις κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Γλυκιά παρηγοριά το ραδιόφωνο, οι γνωστοί και άγνωστοι μας παραγωγοί που μια πικρή αλήθεια την καλύπτουν με νότες ταξιδιάρικες και ονειροπόλες. Δεν είμαι απορριπτική με τον έντυπο τύπο, αλλά εκ των πραγμάτων λείπει όπως και πρέπει η ψευδαίσθηση και η μαγεία της τέχνης.
English Translation
Title: Yellow leaves
No matter how hard you’d kick yellow leaves your rage won’t go, your sorrow won’t leave you alone.
Them, dry, weak, broken by a merciless sun, they spread wide open. They scatter apart each time a broom hunts them.
Sometimes a breeze pushes them to leeward corners.
Every autumn I do feel like a yellow wee-little leaf myself. I scatter in pieces. Not because daylight dwindles, and I don’t want to store away my summer artifacts, adjust to another season, say farewell to carelessness, the wideness, be denied the saltiness of the sea, the goodness of the water, the lengthy daylight, the nights with the scent of jasmine, I also need to welcome another season that some do like, and some don’t.
It's a season that has a little bit of everything, without the prospects of spring however, although, this little bit of everything is what makes it look like spring. What can you do with the sweet-n’-sour taste of apples when you have to pick-up yourself where you left it widespread physically and mentally, to gradually reduce your exposure to the upcoming cold, and… is that all it is?
And if you’re not a school fan, add to this your memories of going back to the school banks, and watch everything else that is happening around us.
Newspaper titles show the picture by themselves.
Fire in our pockets
At God’s mercy
Tornado at PASOK
Blood was shed in Myanmar
Slow death of Koronia being watched
The teacher will not come this year
Tickets get pricey
Price increases carved in stone
Our wallet will bleed
We shall borrow 36.5 billion
Stormy response to the Insurance issues
Israeli airstrike in Gaza
Our country "was raised" by a category in cardiovascular issues
You feel as a trapped animal, unable to escape, literally and metaphorically.
The radio, being a sweet consolation, with known and unknown producers, who conceal the bitter truth with traveller and dreamlike music scores. I am not rejecting print media, but in fact they lack, as they should indeed, the illusion and magic of the arts.
(Authored by Maria Toloudi)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου